Prolog

Londyn, 1999 r

Pięcioletnia dziewczynka opadła na skórzanne krzesło z lekkością. Przytuliła do siebie swojego pluszowego misia i spojrzała na łóżko na którym leżała jej mama. Kobieta miała proste, potargane, czarne włosy które opadały kaskadą na jej smukłe, wąskie ramiona. Jej skórę można było porównac do białej ściany na której gdzie nie gdzie znajdowały się małe wgłębienia oraz plamy. W wypadku kobiety – była blada, jej rany były małe, a gdzie nie gdzie ubrudzona z błota. Długie nogi kobiety również były całe pobrudzone i posiniaczone. Klatka piersiowa rodzicielki dziewczynki poruszała się niespokojnie, kilka razy przestała się nawet ruszac. Każde urządzenie monitorowało stan kobiety jak kamery w bankach – każdy krok był zauważony.

Do pokoju wszedł wysoki, łysy mężczyzna w podeszłym wieku. Sprawdził pare rzeczy na urządzeniach by później zapisac wynik na teczce. Uśmiechnął się blado do dziewczynki która skuliła się na krześle podciągając do brody kolana.

Nie wiedziała co robic.

Nagle wszystkie urządzenia zaczeły niespokojnie piszczec. Dziewczynka poderwała się z krzesła i mocniej przycisnęła do siebie misia. Lekarz zareagował natychmiast i zawołał pielęgniarki do pomieszczenia, jedna z nich chwyciła dziewczynkę i wyprowadziła na zewnątrz.

Przestraszyła się.

Podeszła do drzwi i stanęła na palcach by spojrzec przez małe okienko.

Nic nie widziała ponieważ lekarze zakryli jej matke swoim własnym ciałem.

Jedyne co usłyszała – koniec piszczących maszyn.

__

I tak was witam z prologiem. 

Umówmy się na poczatek - czytasz = komentarz, ok? To dla mnie wiele znaczy.